Ruim één op de drie studenten kampt met psychische klachten. Maar heb jij al wel eens geluiden uit je omgeving gehoord dat een vriend of vriendin van jou in therapie zit? Veel studenten schamen zich voor het feit dat ze hulp nodig hebben of krijgen. Je twintigerjaren zijn bewegelijk en er veranderd veel in je leven. Is het dan gek dat, met alle maatschappelijke druk en invloeden van social media, je hulp nodig hebt om jezelf weer op de rails te krijgen? Ik vind van niet.
Veel psychische klachten komen voort uit het niet écht kennen van jezelf, stress of (on)uitgesproken druk die je wordt opgelegd of die je jezelf oplegt. Hierdoor leg je de lat zo hoog voor jezelf, dat je maar door blijft rennen en rennen om maar aan alle maatstaven te voldoen. Maar uiteindelijk, wordt het je teveel.
De stap om hulp te zoeken is vaak groot en de drempel is hoog. Bij wie moet je zijn? Hoeveel tijd en geld gaat het kosten? Bij elke stap die je neemt, zie je beren op de weg. Maar hoe dan verder? In je omgeving heb of ken je vaak niet veel mensen die ook opzoek zijn naar hulp, of dit al krijgen. Het wordt niet uitgesproken of over gekletst binnen een vriendinnen groep zoals over bijvoorbeeld seks. Dus hoe kom je dan aan advies? Als je een dokterskantoor binnenloopt om een doorverwijzing te halen, heb je vaak weinig zin om je hele verhaal te vertellen. Dit is vaak wel nodig om je naar de juiste instantiedoor te verwijzen. Maar wat zou het fijn zijn als deze persoon je gedachten kan lezen en je zo *poef* van je problemen verlost. Helaas, is dit niet mogelijk.
Als je in therapie gaat, is dat een investering in jezelf. Het toegeven dat je hulp nodig hebt, is de eerste stap. En meteen de moeilijkste. Als je deze stappen met de tijd maakt, is dat iets om trots op te zijn. Je zou je gesteun meten voelen door je omgeving en hier kracht uit moeten halen.
Niet iedereen heeft een omgeving waarin psychische hulp geaccepteerd wordt. Het is een taboe. Deze mensen blijven soms levenslang met hun problemen rondlopen, of bezwijken er zelfs aan. En dat allemaal omdat niemand zijn mond hiervoor open wil trekken. Maar waarom?! Waarom zouden we dit niet doen? Zet je schaamte opzij en omarm wie je bent. Wees trots op jezelf! Ondanks dat het proces lang en zwaar is. Het is niet makkelijk om jezelf kwetsbaar op te stellen en iemand toe te laten in de problemen die je ervaart met jezelf of met de wereld.
Openstellen, vertrouwen, loslaten en helen met de tijd.
Dat is het proces. Dat is waar je doorheen gaat tijdens therapie. Dat is het moment dat je steun nodig hebt. Realiseer je dat ieder mens kwetsbaar is. Iedereen heeft wel eens pijn, struggles en verdriet. Je bent niet alleen. Vertrouw op jezelf en ben er voor anderen zoals jij wilt dat ze jou zouden steunen. Als we stoppen met elkaar te beoordelen en elkaar gaan steunen in de moeilijke tijden, komen we samen sterker en meer verbonden uit het proces.
Ben er voor elkaar. Steun elkaar. Trek je mond open en haal kracht uit jezelf en je omgeving. Hou van jezelf!
Xxx Cato – Rabble.
Opmerkingen